Í skugga barrtrjáa, sem óskuðu einskis heitar en að vera pálmatré, svo sögumenn víðsvegar um heim gætu sagt um þau „Í skugga pálmatrjánna“, sást glitta í kjötklessur haldandi á skóflu, strjúkandi svita af enni, illa samsettu úr fleiri kjötklessum.
„fjúff, svona mokstur tekur nú pínu á,“
„Já, ég myndi nú hjálpa þér, ég bara...“ Því næst heyrðist hljóð sem einungis getur myndast ef allar heimsins afsakanir eru sagðar á nákvæmlega sama tíma.
„Ég hef hins vegar fulla trú á þér, Gúllas minn. Þarft bara að flýta þer soldið“ sagði Jói Skríll
„Það er naumast uppi á mínum typpið í dag, en það er nú bara allt í lagi því að þetta...“ sagði Hlaupagúllas og hnikklaði hvern einasta staka bita „eru pjúra vöðvar“
„Hehe það er eins með okkur félagi, það er ekki stærðin sem skiptir máli, heldur fjöldinn“ Sagði Jói og hló heimskur að eigin... já einmitt.

Dagurinn leið og það fór að rökkva.
„Heyrðu Jói...“ Kallaði Hlaupagúllas hástöfum upp úr holu sem var orðin ansi djúp.
„Hvað var það annars sem við áttum að finna? Ertu viss um að við séum á réttum stað“
„Tja ég er nú barasta ekki lengur alveg viss, hefurðu ekki fundið nei... usssss ég heyri eitthvað...“
Jói fór að gá að hljóðinu sem hann hafði heyrt og sá þar tvö ókunnug grænmeti á framhaldsskóla-aldri.
Hann hljóðnaði og beygði sig bak við nokkrar trjágreinar.
Hann hafði hins vegar ekki tekið eftir ljóshærðum kjúklingi sem lá á gægjum hinu megin við gröftinn og glotti út í annað.